ซ่องสุม หมายถึง ก. เกลี้ยกล่อมผู้คนให้มามั่วสุมกันเพื่อกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่ง.
ก. คบหากัน เช่น ควรซ่องเสพนักปราชญ์ อย่าซ่องเสพคนพาล;ร่วมประเวณี.
ว. เงื่อง, เซื่อง, เช่น นกยางเดินซ่อง ๆ.
ว. เงื่อง, เซื่อง, เช่น นกยางเดินซ่อง ๆ.
ว. กระย่องกระแย่ง, กระซ่อง กระแซ่ง ก็ว่า.
ก. ร้องพร้อม ๆ กัน, ร้องสรรเสริญ, มักใช้ ซ้อง.
ก. ร้องพร้อม ๆ กัน, ร้องสรรเสริญ, บางทีใช้ว่า ซ่อง; ระดมกัน,ทําพร้อม ๆ กัน เช่น ซ้องหัตถ์.
ดู จอบ ๓.