ชำนัน หมายถึง ก. เหยียบ. (ข. ชัน ว่า เหยียบ; ชาน่, ชํนาน่ ว่า คราว, สมัย).
ก. เชี่ยวชาญ, จัดเจน.
น. ชื่อโคลงโบราณแบบหนึ่ง; ชื่อเพลงปี่พาทย์ทํานองหนึ่ง. (ดึกดําบรรพ์).
ก. ขี่ เช่น ชํานิโคคําแหงแรง; พาหนะ เช่น ควรชํานิพระองค์. (สมุทรโฆษ).
ก. รู้ชัดเจน, เชี่ยวชาญ, คล่องแคล่ว.
ก. เชี่ยวชาญมาก, สันทัดจัดเจน.
ก. เจียน, สลัก, เช่น ชําเนียนชรเนียรเอมอร. (สมุทรโฆษ). ว. ฉลุเฉลา, เกลี้ยงเกลา.
ว. แก่ครํ่าคร่า, ชํารุด. (แผลงมาจาก เชียร).