กระบุ่มกระบ่าม หมายถึง ว. บุ่ม ๆ บ่าม ๆ, ซุ่มซ่าม.
ว. บู้ ๆ บี้ ๆ, บุบ, บุบแฟบ.
น. ตะบูนขาว. (ดู ตะบูน).
น. ชื่อว่านชนิดหนึ่ง หัวและต้นดั่งขมิ้นอ้อย ต้นและใบเขียวหัวขนาดหัวเผือก กลมเกลี้ยงเป็นมัน มีปล้องห่าง ๆ เนื้อขาวฉุนร้อน ถ้าเคี้ยวจะทําให้ฟันโยก เชื่อกันว่าใช้ฝนกับน้ำปูนใสหรือต้มเสียก่อนก็ได้ กินแก้ดานเลือด ดานลม และกระชับมดลูกให้แห้งสนิท. (กบิลว่าน).
[-บูน] ก. ประดับ, แต่ง. (แผลงมาจาก กบูร).
(กลอน) ก. เบ่ง เช่น ระด่าวตึงกระเบงแขน. (อนิรุทธ์); ตะเบ็ง,กระเบญ ก็ใช้.
(กลอน) ก. กระเบง เช่น กุมกระบอง กระเบญหาญ. (สมุทรโฆษ).
น. กระบิดกระบวน, ชั้นเชิง.