กระทุ้งเส้า หมายถึง ก. เอาไม้เส้ากระทุ้งเพื่อให้จังหวะฝีพาย.
ดู กระทงลาย.
น. ชื่อไม้เถาชนิด Dregea volubilis (L.f.) Benth. ex Hook.f.ในวงศ์ Asclepiadaceae มียางขาวเป็นพิษ ใบมนหรือรูปไข่ปลายแหลม โคนใบเว้าหรือป้าน ออกเป็นคู่ตรงข้ามกันตามลําต้น ดอกสีเขียวอ่อนเป็นพวงกลม ใช้ทํายา, ฮ้วนหมู ก็เรียก.
น. ชื่อปลาผิวน้ำทุกชนิดในวงศ์ Belonidae และ Hemirhamphidaeลําตัวกลมยาวคล้ายปลาเข็ม กระดูกปากทั้งตอนบนและล่างหรือเฉพาะตอนล่างยื่นยาวแหลม หางเป็นแฉก บ้างก็ตัดเฉียงลงมากน้อยหรือกลมแล้วแต่ชนิดหรือสกุล บางชนิดพบอาศัยอยู่ในน้ำจืดเช่น กระทุงเหวเมือง (Xenentodon cancila) ส่วนใหญ่พบในเขตน้ำกร่อยหรือชายทะเล เช่น ชนิดในสกุล Hemirhamphus,Hyporhamphus, Rhynchorhamphus, Tylosurus, Strongyluraและ Zenarchopterus ชนิดที่พบในทะเลห่างฝั่งและบริเวณรอบเกาะคือ กระทุงเหวบั้ง (Ablennes hians) ซึ่งมีชุกชุมที่สุด, เข็ม ก็เรียก.
ดู กะทุน.
น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางและขนาดใหญ่ชนิด Anthocephaluschinensis (Lam.) A. Rich. ex Walp. ในวงศ์ Rubiaceaeใบออกเป็นคู่ตรงข้ามกัน ตามลํากิ่งและในระหว่างใบมีหูใบรูปสามเหลี่ยมปลายแหลมติดกับกิ่งทั้ง ๒ ด้าน ดอกเป็นช่อกลมสีเหลืองอ่อนหอม เนื้อไม้เหลืองหรือขาว ใช้ทําเสากระดาน และเยื่อกระดาษชนิดเลวได้, กระทุ่มบกตะกู หรือ ตะโกส้ม ก็เรียก.(เทียบ ป. กทมฺพ).
ดู กระท่อมขี้หมู.
ก. เอาเท้าตีน้ำเมื่อเวลาว่ายน้ำ; ตี เช่น กรกระทุ่มทรวงครวญร่าร้อง. (เพชรมงกุฎ); (โบ; กลอน)โดยปริยายหมายความว่าผ่า เช่น ฟ้ากระทุ่มทับลง. (แช่งน้ำ).