กระเด้า หมายถึง ก. ทําก้นขึ้น ๆ ลง ๆ, เด้า ก็ว่า.
ดู เด้าดิน.
ดู เด้าลม.
ก. เดาะให้กระเด็นขึ้นเบา ๆ.
ก. ทําให้เกิดเสียงดังด้วยการใช้ลิ้นดันเพดาน เป็นต้นแล้วสลัดลง.
(ถิ่น-อีสาน) น. ปลากระดี่. (ดู กระดี่ ๑).
ก. ลงกันไม่สนิท, กระดกสูงกว่าพื้น, เช่น กระดานกระเดิด.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระดัก และ กระดิก เป็น กระดักกระเดี้ย และกระดิกกระเดี้ย.