กระดอง หมายถึง น. ส่วนแข็งที่หุ้มตัวสัตว์บางชนิดเช่น เต่า ปู หรือแมงดาทะเล.(ทางเหนือว่า ออง).
น. ไม้สําหรับสงฟางในเวลานวดข้าว เช่น ด่าตีกันด้วยเคียวไม้กระตักและไม้กระดองหาย. (ลักษณะธรรมนูญ), ดอง ดองหายดองฉาย ขอฉาย หรือ คันฉาย ก็เรียก.(รูปภาพ กระดองหาย)
ก. สะท้อนขึ้น.
น. ชื่อไม้เถาเนื้ออ่อนชนิด Gymnopetalum cochinchinense(Lour.) Kurz ในวงศ์ Cucurbitaceae เถา ๕ เหลี่ยม มีมือจับผล ๑๐ เหลี่ยม สุกสีส้ม มีรสขม ใช้ทํายาได้, ขี้กาดง หรือขี้กาเหลี่ยม ก็เรียก.
ว. ไม่มีแรง, ขยับเขยื้อนไม่ใคร่ได้, เกือบจะหมดกําลังกาย, เช่นเพิ่งหายไข้ใหม่ ๆ จะลุกจะนั่งก็กระดักกระเดี้ย, ไม่ใคร่ไหว เช่นหากินกระดักกระเดี้ย.
ดู การเวก ๓.
น. ชื่อไม้ต้นชนิด Cananga odorata (Lam.) Hook.f. etThomson ในวงศ์ Annonaceae ดอกหอม กลีบบาง มี ๖ กลีบดอกใช้กลั่นน้ำมันหอมได้, กระดังงาใหญ่ สะบันงา หรือสะบันงาต้น ก็เรียก. (เทียบมลายู canaga, kananga); พรรณไม้ชนิดนี้มีพันธุ์หนึ่งเป็นไม้พุ่ม ดอกมักมีกลีบมากกว่า ๖ กลีบหอมอ่อน เรียกว่า กระดังงาสงขลา [Cananga odorata Hook.f.et Thomson var. fruticosa (Craib) J. Sinclair].
น. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Artabotrys hexapetalus (L.f.) Bhandariในวงศ์ Annonaceae ดอกหอมจัด กลีบหนา มี ๖ กลีบ ก้านดอกเป็นขอ, สะบันงาจีน ก็เรียก.