กระโชกกระชาก หมายถึง ว. อาการพูดอย่างตวาดหรืออย่างกระแทกเสียง.
ว. อาการพูดกระชากเสียงหรือพูดกระแทกเสียงซึ่งไม่น่าฟัง,โฮกฮาก ก็ว่า.
(ถิ่น) น. กรวย เช่น กระซวยหมากพลู.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระซิก เป็น กระซิกกระซวย.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระซี้ เป็น กระซี้กระซ้อ.
ว. กระย่องกระแย่ง, ซ่องแซ่ง ก็ว่า.
น. ชื่อพนักงานพวกหนึ่งในเรือเดินทะเล มีหน้าที่รักษาพัสดุตลอดจนสินค้าทั่วไปในระวางเรือด้วย เรียกเต็มว่ากระซับปากเรือ.
(โบ) ว. กระจ่าง เช่น กระซ่างฟ้าเห็นกัน. (ม. คําหลวง สักบรรพ),กระช่าง ก็ว่า.