กระแชะ หมายถึง (กลอน) ก. กระแซะ เช่น แกล้งทำเลียมและกระแชะชิดสะบิ้งสะบัดดัดจริตกิริยา. (คาวี).
ว. กระแทกเสียง เช่น พูดกระโชก เห่ากระโชก; ทําให้กลัว,ทําให้ตกใจ, เช่น ขู่กระโชก, กระแทก เช่น ม้าก็กระโชกวิ่งหนักเข้า. (ประวัติ. จุล), ลมกระโชกแรง. (ประพาสมลายู).
ว. อาการพูดกระแทกเสียงถี่ ๆ.
ว. อาการพูดอย่างตวาดหรืออย่างกระแทกเสียง.
ว. อาการพูดกระชากเสียงหรือพูดกระแทกเสียงซึ่งไม่น่าฟัง,โฮกฮาก ก็ว่า.
(ถิ่น) น. กรวย เช่น กระซวยหมากพลู.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระซิก เป็น กระซิกกระซวย.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระซี้ เป็น กระซี้กระซ้อ.