กระฉีก หมายถึง น. ของหวานทําด้วยมะพร้าวทึนทึกขูด กวนกับน้ำตาลปึกให้เข้ากัน อบด้วยควันเทียนให้หอม ใช้เป็นไส้หรือหน้าขนมเรียกว่า หน้ากระฉีก เช่น ขนมใส่ไส้ มีไส้เป็นหน้ากระฉีกข้าวเหนียวหน้ากระฉีก.
ก. พุ่งออกโดยแรง (ใช้แก่ของเหลว) เช่น น้ำกระฉูด; ไสไปโดยแรง เช่น ช้างกระฉูดเท้า. (เทียบ ข. กญฺฌูส ว่า เตะดิน,ตะกุยดิน, เตะไสดินให้ฝุ่นฟุ้ง).
ว. เขยก. (ปาเลกัว).
ใช้เข้าคู่กับคํา กระฉับ เป็น กระฉับกระเฉง.
น. ชื่อไม้น้ำชนิด Neptunia oleracea Lour. ในวงศ์ Leguminosaeขึ้นลอยอยู่ในน้ำ ลําต้นอ่อนอุ้มน้ำ มีปลอกเป็นปุยขาว ๆ เป็นทุ่นเรียกว่า นม ใบย่อยเล็กเมื่อถูกสัมผัสก็หุบราบไป ดอกเหลืองเล็กออกชิดกันเป็นก้อนกลม ลําต้นและใบใช้เป็นอาหารได้, คำสุภาพเรียกว่า ผักรู้นอน, พายัพ เรียก ผักหนอง.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระฉอก เป็น กระฉอกกระแฉก.
(โบ) ก. ดังสนั่น เช่น ฟ้ากระแฉ่นเรือนผยองช่วยดู. (แช่งน้ำ).
ว. โขยกเขยก. (ปาเลกัว).