กระฉอกกระแฉก หมายถึง (ปาก) ก. กระฉอก, กระเพื่อมออกมา.
ว. อื้อฉาว, แพร่สนั่นไป, อึงไปทั่ว.
ว. คล่องแคล่ว, กระปรี้กระเปร่าเหมาะแก่การ, ตรงข้ามกับเงื่องหงอย, เฉื่อยชา.
น. เครื่องเข้ากระบวนแห่ของหลวงชนิดหนึ่ง. (ดู กรรชิง).
น. ของหวานทําด้วยมะพร้าวทึนทึกขูด กวนกับน้ำตาลปึกให้เข้ากัน อบด้วยควันเทียนให้หอม ใช้เป็นไส้หรือหน้าขนมเรียกว่า หน้ากระฉีก เช่น ขนมใส่ไส้ มีไส้เป็นหน้ากระฉีกข้าวเหนียวหน้ากระฉีก.
ก. พุ่งออกโดยแรง (ใช้แก่ของเหลว) เช่น น้ำกระฉูด; ไสไปโดยแรง เช่น ช้างกระฉูดเท้า. (เทียบ ข. กญฺฌูส ว่า เตะดิน,ตะกุยดิน, เตะไสดินให้ฝุ่นฟุ้ง).
ว. เขยก. (ปาเลกัว).
ใช้เข้าคู่กับคํา กระฉับ เป็น กระฉับกระเฉง.