โกสินทร์ หมายถึง [-สิน] น. พระอินทร์. (ตัดมาจาก ป. โกสิย + ส. อินฺทฺร).
น. พระอินทร์ เช่น ล้าเลอศกรุงโกสีย์ หยาดหล้า. (ทวาทศมาส).(ป. โกสิย).
น. ดอกไม้. (ป. กุสุม; ส. เกาสุม).
[-ไส] น. ผ้าทําด้วยไหม เช่น โกไสยวัตถาภรณ์. (ม. ร่ายยาวนครกัณฑ์). (ป. โกเสยฺย).
ก. จงใจกล่าวคําที่ไม่จริง, พูดปด, พูดเท็จ, (มักใช้ในที่ไม่สุภาพ).(ป., ส. กุหก).
[-หฺวา] น. เรียกแพรชนิดหนึ่ง. (พงศ. ร. ๓).
[ไกฺล้] ว. จวน, เกือบ, เคียง, ไม่ห่าง.ใกล้เกลือกินด่าง (สํา)ก. มองข้ามหรือไม่รู้ค่าของดีที่อยู่ใกล้ตัวซึ่งจะเป็นประโยชน์แก่ตนกลับไปแสวงหาสิ่งอื่นที่ด้อยกว่า, อยู่ใกล้ผู้ใหญ่แต่กลับไม่ได้ดี.
น. ที่สําหรับเหนี่ยวให้ลูกกระสุนเป็นต้นลั่นออกไป เช่น ไกปืนไกหน้าไม้.