โกส หมายถึง [โกด] (โบ) น. ผอบ เช่น ในโกสทอง. (จารึกสยาม).
น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Codiaeum variegatum (L.) Blumeในวงศ์ Euphorbiaceae ถิ่นกําเนิดในแหลมมลายูและแปซิฟิกมีหลายพันธุ์ ใบมีรูปร่างและสีต่าง ๆ กัน นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ,โกรต๋น ก็เรียก.
[-สัด] (แบบ) น. ความเกียจคร้าน. (ป. โกสชฺช).
[-สิน] น. พระอินทร์. (ตัดมาจาก ป. โกสิย + ส. อินฺทฺร).
น. พระอินทร์ เช่น ล้าเลอศกรุงโกสีย์ หยาดหล้า. (ทวาทศมาส).(ป. โกสิย).
น. ดอกไม้. (ป. กุสุม; ส. เกาสุม).
[-ไส] น. ผ้าทําด้วยไหม เช่น โกไสยวัตถาภรณ์. (ม. ร่ายยาวนครกัณฑ์). (ป. โกเสยฺย).
ก. จงใจกล่าวคําที่ไม่จริง, พูดปด, พูดเท็จ, (มักใช้ในที่ไม่สุภาพ).(ป., ส. กุหก).