โกษย หมายถึง [โกไส] (โบ) น. โกไสย เช่น ผ้าแพรทองโกษย. (ม. คําหลวงนครกัณฑ์).
(โบ) น. โกสีย์ เช่น สมเด็จท้าวโกษีย์. (ม. คําหลวง หิมพานต์).
[โกด] (โบ) น. ผอบ เช่น ในโกสทอง. (จารึกสยาม).
น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Codiaeum variegatum (L.) Blumeในวงศ์ Euphorbiaceae ถิ่นกําเนิดในแหลมมลายูและแปซิฟิกมีหลายพันธุ์ ใบมีรูปร่างและสีต่าง ๆ กัน นิยมปลูกเป็นไม้ประดับ,โกรต๋น ก็เรียก.
[-สัด] (แบบ) น. ความเกียจคร้าน. (ป. โกสชฺช).
[-สิน] น. พระอินทร์. (ตัดมาจาก ป. โกสิย + ส. อินฺทฺร).
น. พระอินทร์ เช่น ล้าเลอศกรุงโกสีย์ หยาดหล้า. (ทวาทศมาส).(ป. โกสิย).
น. ดอกไม้. (ป. กุสุม; ส. เกาสุม).