โกรม หมายถึง [โกฺรม] (แบบ) ว. ใต้, ต่า, ล่าง, ใต้ฟ้า เช่น อนนสองดไนยหน่อเหน้าเหง้ากรุงโกรมกษัตริย. (ม. คําหลวง ฉกษัตริย์). (ข.).
(โบ) น. ธาตุใต้ฟ้า คือแผ่นดิน เช่น ปางน้นนไกรโกรมธาตุ.(ม. คําหลวง ทานกัณฑ์).
[โกฺรย] น. หลัง เช่น โจนบหลยวโกรยเกรง ท่านข้า. (ยวนพ่าย),อกกระอุกรยมโกรย กระด้าง. (ทวาทศมาส). (ข.).
[โกฺรด] น. เสียงร้อง; มาตราวัด เท่ากับ ๕๐๐ คันธนู. (ส.).
(ปาก) ว. ไม่แน่นหนา, จวนพัง.
(ปาก) ว. แบบบาง, ไม่มั่นคง; ผอมแห้ง, ขี้โรค.
(ปาก) ว. โกรงเกรง, ไม่มั่นคง, เช่น กระท่อมโกโรโกโส; ต่ำต้อยเช่น คนโกโรโกโส.
[โกฺลง] (โบ) ว. โคลง เช่น โกลงกลึงถึงสถานเปรียบแป้น.(ปฏิสังขรณ์วัดป่าโมก).