กุย ๑ หมายถึง น. ชื่อสัตว์เคี้ยวเอื้องชนิด Saiga tatarica ในวงศ์ Bovidaeมีถิ่นกําเนิดในแถบไซบีเรียตอนใต้มองโกเลียตะวันตกและจีนตะวันตกเฉียงเหนือ เขามีราคาแพง ใช้ทํายาได้.
น. ชาวป่าพวกหนึ่งคล้ายพวกมูเซอ.
(ถิ่น-พายัพ) น. หมัด, กําปั้น, มักใช้เข้าคู่กับคํา ลูก ว่าลูกกุย เช่น เตรียมลูกกุยมาทั่วที่ตัวดี. (ขุนช้างขุนแผน).
น. คนเลว, คนโซ. (จ. กุ๊ย ว่า ผี).
ว. เสียงร้องเยาะเย้ย, บางทีทำอาการกระดิกนิ้วชี้ตรงไปที่หน้าผู้ที่ถูกเย้ย, กิ๋ว หรือ กิ๋ว ๆ ก็ว่า.
น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Allium tuberosum Roxb. ในวงศ์ Alliaceaeคล้ายต้นหอมหรือกระเทียม ใบแบน กลิ่นฉุน กินได้ นําเข้ามาปลูกเพื่อเป็นอาหาร, พายัพเรียก หอมแป้น. (จ.).
น. เสื้อแบบจีนชนิดหนึ่ง คอกลม ผ่าอกตลอด ติดกระดุมมีกระเป๋าด้านล่างข้างละกระเป๋า. (จ.).
[กุระระ, กุรุระ] (แบบ) น. นกเขา, แปลว่า เหยี่ยว ก็มี เช่นแม่กุรร์จาปน้อยหาย แลนา. (ม. คําหลวง ทานกัณฑ์).(ป., ส. กุรร).