กึก หมายถึง ว. เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน; ทันที เช่น หยุดกึก; (กลอน)ดังก้อง เช่น กึกฟ้าหล้าหล่มธรณี. (สมุทรโฆษ).
ว. ดังสนั่น, ดังมาก.
ว. เสียงดังเช่นนั้น, ติด ๆ ขัด ๆ.
ว. ใช้เข้าคู่กับคํา พิลึก ว่า พิลึกกึกกือ หมายความว่า แปลกประหลาดมาก, ผิดปรกติมาก, ชอบกลมาก.
ว. เสียงดังเช่นนั้น, ดังก้อง.
ว. เสียงดังอย่างล้อเกวียนกระทบพื้นที่แข็ง.
ว. ครึ่ง.
ว. ใจกลาง, ตรงกลาง.