กำราบ หมายถึง [-หฺราบ] ก. ทําให้เข็ดหลาบ, ทําให้กลัว, ทําให้สิ้นพยศ,ทําให้สิ้นฤทธิ์.
[-ราน] (แบบ) น. เครื่องลาด เช่น นั่งในกําราลไพโรจน์ในนิโครธารามรังเรจน้นน. (ม. คําหลวง ทศพร). (ข. กํราล).
(โบ) ก. กรู, รวมหมู่กันเข้ามา, ประดังกันเข้ามา, เช่น กํารูคลื่นเป็นเปลว. (แช่งน้ำ).
ก. รุนแรงขึ้น เช่น โรคกําเริบ กิเลสกําเริบ.
ก. ได้ใจ, เหิมใจ.
น. ผลที่ได้เกินต้นทุน. ว. ยิ่ง, เกิน, เช่น ทรงบําเพ็ญบารมีสี่อสงไขยกําไรแสนมหากัป.
(โบ; กลอน) ก. ลอง, ประลอง, เช่น เสร็จสองแทงกันจระโจรมจักแล่นแรดโซรม กำลองกำลังถเมินเชิง. (สมุทรโฆษ).
น. แรง, สิ่งที่ทําให้เกิดอํานาจความเข้มแข็ง.