กำยำ หมายถึง ว. ใหญ่โตแข็งแรง เช่น รูปร่างกํายําล่าสัน.
ว. เข็ญใจ เช่น แก่ฝูงมนุษย์ผู้กํารอ. (ม. คําหลวง นครกัณฑ์).
น. ช้างตกมัน เช่น หยาบคายฉายฉัดถีบแทง กํารากร้ายแรงแลเหลือกำลังควาญหมอ. (ดุษฎีสังเวย), กลจะขี่ช้างกําหรากเหลือลาม. (ตําราขี่ช้าง).
[-หฺราบ] ก. ทําให้เข็ดหลาบ, ทําให้กลัว, ทําให้สิ้นพยศ,ทําให้สิ้นฤทธิ์.
[-ราน] (แบบ) น. เครื่องลาด เช่น นั่งในกําราลไพโรจน์ในนิโครธารามรังเรจน้นน. (ม. คําหลวง ทศพร). (ข. กํราล).
(โบ) ก. กรู, รวมหมู่กันเข้ามา, ประดังกันเข้ามา, เช่น กํารูคลื่นเป็นเปลว. (แช่งน้ำ).
ก. รุนแรงขึ้น เช่น โรคกําเริบ กิเลสกําเริบ.
ก. ได้ใจ, เหิมใจ.