กำกูน หมายถึง น. ชื่อพรรณไม้ชนิดหนึ่ง เช่น คูนกํากูนกํายาน. (ลอ), กําคูน ก็ว่า.
ว. ล่วงเกิน, เกินเลย.
ดู กางเกียง.
น. กํากูน เช่น กรรบูรแกมกําคูนคันธ์. (สมุทรโฆษ).
(ถิ่น-พายัพ) น. ต้นมะกล่ำตาหนู. (ดู มะกล่า).
[-จอน] ก. ฟุ้งไป. (ส. ขจร ว่า ไปในอากาศ).
น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางถึงขนาดใหญ่ชนิด Zanthoxylum rhetsa(Roxb.) DC. ในวงศ์ Rutaceae ต้นและกิ่งก้านเป็นหนามใบเป็นใบประกอบ มีใบย่อย ๕-๘ คู่ ผลเล็ก ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง ๖-๗ มิลลิเมตร ผิวขรุขระ มีกลิ่นฉุนคล้ายกลิ่นลูกผักชี เมล็ดกลมดําเป็นมัน ผลใช้เป็นเครื่องแกงเพื่อชูรส,พายัพเรียก มะข่วง หรือ หมากข่วง.
ก. ขับไล่, ปราบ, ทําให้สิ้นไป. (ข. ขฺจาต่ ว่า พลัด, แยก).