กางเกี่ยง หมายถึง ดู กางเกียง.
(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นปีบ. (ดู ปีบ ๑).
น. ชื่อนกชนิด Copsychus saularis ในวงศ์ Turdidae ตัวขนาดนกปรอด ส่วนบนลําตัวสีดํา ส่วนล่างตั้งแต่หน้าอกลงไปสีขาวหม่น ปีกมีลายพาดสีขาว มักอยู่เป็นคู่หรือกลุ่มเล็ก ๆกินแมลง, พายัพเรียก จีแจ๊บ, อีสานเรียก จี่จู้.
น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Phyllanthus และ Securinegaวงศ์ Euphorbiaceae ใบยาวรี ปลายใบทู่ ออกดอกเป็นกลุ่มอยู่ตามง่ามใบแถวปลายกิ่ง ชนิดผลสีขาว เรียก ก้างปลาขาว(S. virosa Baill.) ชนิดผลสีคล้ำ เรียก ก้างปลาแดง(S. leucopyrus Muell. Arg.) และชนิด P. reticulatus Poir.ชนิดหลังนี้เรียกกันว่า ก้างปลาเครือ ใช้ทํายาได้.
ดูใน กา ๑.
(๑) ดู กาสามปีก (๑). (๒) ดู ราชดัด.
น. อากาศธาตุ, (วิทยา) สถานะหนึ่งของสสาร รูปร่างและปริมาตรไม่คงที่ ขึ้นอยู่กับภาชนะที่บรรจุ, เรียกไฟซึ่งเกิดจากการจุดอะเซทิลีน ซึ่งได้จากก้อนแคลเซียมคาร์ไบด์ทําปฏิกิริยากับน้ำว่า ไฟก๊าซ, แก๊ส ก็ว่า. (อ. gas).
น. แก๊สพิษชนิดหนึ่ง มีกลิ่นเหม็นเหมือนไข่เน่า มีสูตร H2Sเกิดขึ้นจากการเสื่อมสลายของสารอินทรีย์ที่ประกอบด้วยกํามะถันในธรรมชาติมักมีปรากฏละลายอยู่ในบ่อน้ำร้อนและในแหล่งน้ำแร่บางแห่ง. (อ. hydrogen sulphide).