กางเกียง หมายถึง ก. ไม่ลงรูป, ไม่ลงรอย, ไม่ลงที่, รวมกันไม่เข้า, ใช้ว่า กางเกี่ยงก็มี เช่น เมื่อนั้น พระคาวีเห็นนางยังกางเกี่ยง ยิ้มพลางทางลงไปจากเตียง แล้วกล่าวเกลี้ยงแกล้งปลอบให้ชอบใจ. (คาวี), กังเกียงหรือ กําเกียง ก็ว่า.
ดู กางเกียง.
(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นปีบ. (ดู ปีบ ๑).
น. ชื่อนกชนิด Copsychus saularis ในวงศ์ Turdidae ตัวขนาดนกปรอด ส่วนบนลําตัวสีดํา ส่วนล่างตั้งแต่หน้าอกลงไปสีขาวหม่น ปีกมีลายพาดสีขาว มักอยู่เป็นคู่หรือกลุ่มเล็ก ๆกินแมลง, พายัพเรียก จีแจ๊บ, อีสานเรียก จี่จู้.
น. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดในสกุล Phyllanthus และ Securinegaวงศ์ Euphorbiaceae ใบยาวรี ปลายใบทู่ ออกดอกเป็นกลุ่มอยู่ตามง่ามใบแถวปลายกิ่ง ชนิดผลสีขาว เรียก ก้างปลาขาว(S. virosa Baill.) ชนิดผลสีคล้ำ เรียก ก้างปลาแดง(S. leucopyrus Muell. Arg.) และชนิด P. reticulatus Poir.ชนิดหลังนี้เรียกกันว่า ก้างปลาเครือ ใช้ทํายาได้.
ดูใน กา ๑.
(๑) ดู กาสามปีก (๑). (๒) ดู ราชดัด.
น. อากาศธาตุ, (วิทยา) สถานะหนึ่งของสสาร รูปร่างและปริมาตรไม่คงที่ ขึ้นอยู่กับภาชนะที่บรรจุ, เรียกไฟซึ่งเกิดจากการจุดอะเซทิลีน ซึ่งได้จากก้อนแคลเซียมคาร์ไบด์ทําปฏิกิริยากับน้ำว่า ไฟก๊าซ, แก๊ส ก็ว่า. (อ. gas).