กันท่า หมายถึง (ปาก) ก. แสดงกิริยาอาการขัดขวางไม่ให้ผู้อื่นกระทําการอย่างใดอย่างหนึ่งได้สะดวก.
[-แซก] น. กองทําหน้าที่แทรก เพื่อป้องกันจอมทัพ, คู่กันกับกันแซง.
น. กรรภิรมย์.
น. เพิงที่ต่อชายคาสําหรับกันฝน, บังสาด ก็เรียก.
ก. โกนให้เป็นเขตเสมอ เช่น กันคิ้ว กันคอ กันหน้า. (ข. กาล่).
น. ส่วนที่ถัดจากโคนอาวุธหรือเครื่องมือเป็นต้น สําหรับหยั่งลงไปในด้าม.
(ถิ่น-พายัพ) ก. ดุ.
ก. กีดขวางหรือทําสิ่งกีดขวางเพื่อบัง คั่น หรือกันไว้ไม่ให้เข้ามาเช่น กั้นกลด ภูเขากั้นเขตแดน กั้นถนน.