กังขา หมายถึง น. ความเคลือบแคลง, ความสงสัย. (ป.).
ว. คดโกง, ไม่ซื่อตรง. (จ. กังฉิน ว่า อำมาตย์ทุจริต, อำมาตย์ทรยศ).
ดู กั้ง ๑.
น. ศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวแบบหนึ่งของจีน เน้นหนักไปในทางฝึกสมาธิและความแข็งแกร่งว่องไวของร่างกาย.
ก. ห่วงใย, มีใจพะวงอยู่. (ข.).
ว. ก้องอยู่ได้นาน เช่น เสียงระฆังกังวาน,มีกระแสเสียงก้องและแจ่มใส.
น. ขอบผ้าปกกระพองช้าง เช่น จัดพาดกังเวียนวาง ห่อได้.(ตําราช้างคําโคลง-วชิรญาณ เล่ม ๒๑).
[-สะดาน] น. ระฆังวงเดือน เช่น แว่วสําเนียงเสียงระฆังกังสดาล.(อิเหนา).