กังกะ หมายถึง (แบบ) น. เหยี่ยว เช่น เกิดเป็นภักษแก่กังกโกรญจคฤธรกาบินมาวว่อนร่อน ก็ร้อง. (สมุทรโฆษ).
ว. จังก้า, ลักษณะยืนถ่างขาตั้งท่าเตรียมสู้ เช่น ถกเขมรกังก้าเรียกข้าไทย. (ขุนช้างขุนแผน-แจ้ง).
ดู กางเกียง.
น. ความเคลือบแคลง, ความสงสัย. (ป.).
ว. คดโกง, ไม่ซื่อตรง. (จ. กังฉิน ว่า อำมาตย์ทุจริต, อำมาตย์ทรยศ).
ดู กั้ง ๑.
น. ศิลปะการต่อสู้ป้องกันตัวแบบหนึ่งของจีน เน้นหนักไปในทางฝึกสมาธิและความแข็งแกร่งว่องไวของร่างกาย.
ก. ห่วงใย, มีใจพะวงอยู่. (ข.).