กะหน็องกะแหน็ง หมายถึง ว. แปร่ง, ไม่ชัด, ฟังไม่ออก, (ใช้แก่การพูด), หน็องแหน็ง หรืออีหน็องอีแหน็ง ก็ว่า.
น. ทางของต้นจากที่ใช้กรุฝา.
ว. เสียงพูดจู๋จี๋ระหว่างคู่รักเป็นต้น.
[-หฺมอก] น. ไฟ. (ดิกชนารีไทย).
(ปาก) ว. ผอมเกร็ง.
[-หฺรอด] น. นกกรอด. (ดู ปรอด).
ว. มีเล็กน้อย, มีห่าง ๆ ไม่เป็นพวกเป็นหมู่, เช่น ผมขึ้นกะหร็อมกะแหร็ม, หร็อมเเหร็ม หรือหย็อมเเหย็ม ก็ว่า.
(ปาก) ว. อร่าม, ใช้ประกอบกับแดงหรือเหลือง เช่น แดงกะหรานเหลืองกะหราน.