กะเปะ หมายถึง (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ภาชนะชนิดหนึ่ง สําหรับตักน้ำขึ้นมาจากบ่อ.
(ปาก) ว. พูดเสียงดังเอะอะและไม่ระมัดระวังวาจาหรือท่าทาง,มีกิริยาท่าทางหรือแต่งตัวรุงรังไม่เรียบร้อย.
น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Premna tomentosa Willd.ในวงศ์ Labiatae ลักษณะคล้ายต้นสัก แต่ใบเล็กกว่า รูปไข่หรือรีปลายแหลมก้านยาว เนื้อไม้ละเอียด ใช้ทําประโยชน์ได้, พายัพเรียกสักขี้ไก่.
น. เรือหางแมงป่องขนาดเล็ก มีใช้มากตามลําน้ำปิง.
น. เงินปลีกโบราณ เช่น กะแปะทองแดง กะแปะดีบุก, อีแปะ ก็เรียก.
[-โปฺรง] น. ผ้านุ่งผู้หญิงแบบสากล; ฝาครอบเครื่องรถยนต์หรือฝาครอบที่เก็บของข้างหน้าและข้างหลังรถยนต์; กระบุงรูปกลมสูงปากผายมาก พื้นก้นเป็นสี่เหลี่ยมเล็กสอบลง ลักษณะคล้ายกระโปรงบาน สำหรับขนข้าวเปลือกหรือมะพร้าวเป็นต้น; ภาชนะเย็บด้วยกาบหมากหรือใบไม้สำหรับใส่ของต่าง ๆ; กระโปรง ก็ใช้.
ว. ไม่ได้เรื่องราว; มอมแมม เช่น เด็กกะโปโล.
[-ผฺลุบ-โผฺล่] ว. ผลุบ ๆ โผล่ ๆ.