กะปลกกะเปลี้ย หมายถึง [-ปฺลก-เปฺลี้ย] ว. อ่อนเพลีย, อ่อนเปลี้ย, ไม่แข็งแรง.
ว. อ่อนกําลังจนแทบไม่อาจทรงตัวได้ตามลําพัง, ปวกเปียก ก็ว่า.
(ถิ่น-อีสาน) น. กิ้งก่า. (ดู กิ้งก่า).
ดู ปอมข่าง.
น. ชื่องูพิษชนิด Calloselasma rhodostoma ในวงศ์ Viperidaeตัวยาว ๕๐-๘๐ เซนติเมตร ลายสีน้ำตาลเข้ม บนหลังมีลายรูปสามเหลี่ยมสีน้ำตาลแก่เรียงสลับเยื้องกันเป็นคู่ ๆ จมูกงอนริมฝีปากเหลือง และมีแนวสีเหลืองพาดบนลูกตาถึงมุมปาก,ตัวที่มีสีคล้ำเรียก งูปะบุก.
(โบ) น. กําปั่น. (ตํานานอักษรไทย ของเซเดส์).
ว. เลอะ ๆ เทอะ ๆ, หลง ๆ ลืม ๆ, ป้ำเป๋อ หรือ ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ก็ว่า.
น. ของเค็มทําด้วยเคยกับเกลือโขลกและหมักไว้ใช้ปรุงอาหาร,เยื่อเคย ก็ว่า. (พม่า ว่า งาปิ).