กะต่า หมายถึง (ถิ่น-อีสาน) น. ตะกร้า, ตะกร้ามีหูหิ้ว; หูก.
ว. เสียงไก่ตัวเมียร้องเมื่อตกใจหรือออกไข่.
น. เครื่องมือจับสัตว์น้ำตามริมฝั่งชนิดหนึ่ง ใช้เฝือกกั้นเป็นคอก๓ ด้าน ด้านหนึ่งมีประตูเปิดปิดได้ ในคอกสะด้วยกิ่งไม้เพื่อล่อให้ปลาเข้าอยู่, ต้อน ก็ว่า.
ว. เริ่มมีเนื้อมีหนังขึ้น (มักใช้แก่เด็ก). ก. จริตจะก้าน, ระริก.
ก. กุลีกุจอ เช่น พระชาลีก็ลีลาแล่นไปก่อน กะติงกะแตงต้อนรับ.(ม. กาพย์ กุมาร), กะตึงกะแตง ก็ใช้.
(ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ต้นมะแฟน. (ดู มะแฟน).
ก. กะติงกะแตง.
ก. ร้องกระแทกเสียงที่ริมหูคนอื่นว่า 'กะตุ๊ก' จนหูอื้อ เป็นการล้อกันเล่น เรียกว่า กะตูกที่หู.