กะตัง หมายถึง น. การขึ้นเกล็ด.
[-มูด] น. ปัสสาวะที่ขึ้นเกล็ดที่ผิวหน้า.
น. น้ำยางที่ได้จากไม้เถาหลายชนิดในวงศ์ Apocynaceae เช่นมวก (Parameria barbata Schum.) กะตังกะติ้ว หรือ คุยช้าง(Willughbeia edulis Roxb.) และ ตังติ้ว (Urceola esculenta Benth.).
น. ชื่อไม้เถาชนิด Willughbeia edulis Roxb. ในวงศ์Apocynaceae มีน้ำยางขาว, คุยช้าง ก็เรียก.
น. ชื่อไม้พุ่ม ๒ ชนิด ในสกุล Leea วงศ์ Leeaceae คือ ชนิดL. indica (Burm.f.) Merr.ใบเป็นใบประกอบ ใบย่อยรูปไข่ปลายแหลม ดอกเล็ก สีขาวอมเขียว ออกเป็นช่อตามยอดผลสีเขียว ใบใช้ทํายาได้, กะดังบาย ก็เรียก; และชนิด L. rubra Blume ex Spreng. ดอกมีก้านช่อ ดอกและผลสีแดง, เขือง ก็เรียก.
(ถิ่น-อีสาน) น. ตะกร้า, ตะกร้ามีหูหิ้ว; หูก.
ว. เสียงไก่ตัวเมียร้องเมื่อตกใจหรือออกไข่.
น. เครื่องมือจับสัตว์น้ำตามริมฝั่งชนิดหนึ่ง ใช้เฝือกกั้นเป็นคอก๓ ด้าน ด้านหนึ่งมีประตูเปิดปิดได้ ในคอกสะด้วยกิ่งไม้เพื่อล่อให้ปลาเข้าอยู่, ต้อน ก็ว่า.