กะกร้าว หมายถึง (กลอน) ว. มีเสียงอย่างขบฟันดังกร้วม ๆ, (โบ) เขียนเป็น กกร้าวก็มี เช่น กเกรอกขบฟนนก็ดูร้าว กกร้าวขบฟนนกดูแรง.(ม. คําหลวง มหาราช).
น. โกฐกะกลิ้ง. (ดู โกฐกะกลิ้ง ที่ โกฐ).
(กลอน) ว. งดงาม เช่น คางเพลาคือกลวิมลกัณฐกะก่องคือแสงสรวล.(สมุทรโฆษ).
น. พี่ชาย. (ช. kakang).
(กลอน) ว. กึก ๆ เช่น ดังกะกึกกุกกักชักสายพาดขึ้นกับไก.(ม. ร่ายยาว กุมาร).
(กลอน) ว. เสียงดังเช่นนั้น เช่น เคาะพระทวารดังกะเกาะก้องกึก.(ม. ร่ายยาว ชูชก).
[-โกฺระ] (ถิ่น-ปักษ์ใต้) น. ภาชนะชนิดหนึ่งสานด้วยใบเตยรูปร่างคล้ายครุ.
(ถิ่น-พายัพ) ว. คดไปคดมา, งอไปงอมา.