กระหยับ หมายถึง (กลอน) ก. ขยับ เช่น มือถือธนูกระหยับลั่น. (รามเกียรติ์ ร. ๑;ไกรทอง; สรรพสิทธิ์). (แผลงมาจาก ขยับ).
ดู กระยาง ๑.
ก. กริ่ม คือ ครึ้มใจ, ภูมิใจ, อิ่มใจ, มักใช้เข้าคู่กับคำ ยิ้มย่อง เป็นกระหยิ่มยิ้มย่อง. (แผลงมาจาก ขยิ่ม).
[-หฺรอด] น. นกกรอด. (ดู ปรอด).
น. บ่วงหวายสําหรับดักสัตว์ที่กระโดดเช่นเนื้อและกวาง เช่นจับกระหริ่งบ่วงข่ายถือ แบกหอกปืนลงจากเรือน. (สุบิน),กะริง ก็ว่า.
(กลอน) ก. หวนถึง เช่น และกระหวนกระโหยหา. (ดุษฎีสังเวย).
ก. ตวัด, วัดเข้ามาโดยเร็ว, รัดรึง; ย้อน เช่น เจ้าหวนคิดกระหวัดวน.(พากย์นางลอย).
น. วิธีรําละครท่าหนึ่ง. (ฟ้อน).