กระเส็นกระสาย หมายถึง น. เศษเล็กเศษน้อย. ว. นิดหน่อย.
ว. สั่นเครือและเบา (ใช้แก่เสียง).
ว. อาการที่ป่วยอยู่บ่อย ๆ, เสาะแสะ ก็ว่า.
ว. ชิด, สนิท, แนบเนียน, เช่น ชฎากลีบจีบเวียนกระเสียนพระศก.(อภัย), เขาเข้าไม้ปะที่ตรงนี้ดีนัก พอดีกระเสียนกันทีเดียว; (โบ)อาการที่ของสิ่งใดสิ่งหนึ่งสอดเสียดลงไปในช่องในรูไม่คับไม่หลวมพอครือ ๆ กัน. (ปรัดเล).
(โบ) ว. ใช้เข้าคู่กับคำ กระเบียด เป็น กระเบียดกระเสียนหมายความว่า อาการที่คนพูดจาเสียดสีด้วยถ้อยคำต่าง ๆหรือกดขี่เบียดเบียน. (ปรัดเล).
[-เสียน] ว. คับแคบ, ลําบาก, ฝืดเคือง, ใช้เข้าคู่กับคํา กระเบียดเป็น กระเบียดกระเสียร. (ป. กสิร).
ว. ดิ้นรนเพื่อให้พ้นความทุกข์ยากเป็นต้น.
น. น้ำหรือลมเป็นต้นที่ไหลหรือพัดเรื่อยเป็นแนวเป็นทางไปไม่ขาดสายเช่น กระแสน้ำ กระแสลม, โดยปริยายหมายถึงอาการเช่นนั้น; เส้น,สาย, แนว, ทาง, เช่น กระแสความ กระแสความคิด; เส้นวัดที่ดินทำด้วยหวายหรือเหล็กเป็นต้น เรียกว่า เส้นกระแส. (เทียบ ข. แขฺส = เชือก).