กระเวยกระวาย หมายถึง ว. เสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างเอ็ดอึง.
น. นกกาแวน เช่น คับคาคาบคาร่อน กระแวนว่อนบินบน.(ตะเลงพ่าย). (ดู กาแวน).
ว. อาการที่ส่งเสียงเอะอะเป็นการประท้วงหรือแสดงความไม่พอใจเป็นต้น, โวยวาย ก็ว่า.
[-สก] (โบ) ก. ข้อน. (จินดามณี).
(เลิก) น. กระษัย.
[-สัด] (โบ) น. กษัตริย์.
[-สัดตฺรี] (โบ) น. ผู้หญิง.
[-ไส] น. ชื่อโรคตามตําราแพทย์แผนโบราณว่า ทําให้ร่างกายทรุดโทรม มีอาการผอมแห้งตัวเหลืองเท้าเย็น, กษัย ก็ว่า.(ส. กฺษย ว่า โรคซูบผอม).