กระลูน หมายถึง (กลอน) น. ความเศร้าโศก. ว. น่ากรุณา, น่าสงสาร, เช่น อ่อนจิตสวามีอันพูนกระลูนนุกูลภรรยายิ่งยอดกว่าอันภิปราย.(สรรพสิทธิ์). (ป. กลูน).
ว. น่าสงสาร เช่น กระลู่น์แลดูดาลแสยง. (สุธน).
ดู กระถิก, กระถึก.
[-เหฺลียด] (กลอน) แผลงมาจาก เกลียด เช่น ไยเยาวเคียดและกระเลียด ฤเหลือบพระพักตร์ผิน. (สรรพสิทธิ์).
[-เหฺลือก] (กลอน; แผลงมาจาก เกลือก) ก. เหลือก, ใช้เข้าคู่กับคํา กระลับ เป็น กระลับกระเลือก.
(ถิ่น-อีสาน) น. เครื่องสานด้วยใบลานชนิดหนึ่งใช้อย่างกระสอบ สําหรับใส่ข้าวเปลือกหรือข้าวสาร.
(กลอน) ก. วนเวียน, วุ่น, หวน, เช่น กระเวนกระวนกามกวนอก พี่นา. (นิ. นรินทร์).
ก. วุ่นวายใจ, แสดงอาการวุ่นวายไม่เป็นสุข.