กระเพื่อม หมายถึง ก. อาการของสิ่งเหลวหรือนุ่มที่ไหวขึ้น ๆ ลง ๆ เช่น น้ำกระเพื่อม.
(โบ; กลอน) น. กําแพง เช่น ทิศออกกระแพงแก้วกั้น.(จารึกวัดโพธิ์).
น. ไม้ไผ่ที่ปล้องข้างในเป็นโรค มีสีดํา ๆ กลิ่นเหม็น, กําแพ้ง ก็ว่า.
ว. อาการที่โกรธหรือแสร้งทําโกรธ.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระฟูม เป็น กระฟูมกระฟาย.
ก. ฟูมฟาย.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระฟัด เป็น กระฟัดกระเฟียด.
[-มน] (กลอน; แผลงมาจาก กมล) น. ดอกบัว, หัวใจ.