กระป้อกระแป้ หมายถึง ว. ป้อแป้มาก, กําลังน้อย.
(กลอน) ว. ป่อง เช่น สักหน่อยหนึ่งมึงจะท้องกระป่องเหยาะ.(อภัย).
น. ภาชนะทําด้วยเหล็กวิลาดหรือสังกะสีเป็นต้น มักมีรูปเป็นทรงกระบอก สําหรับบรรจุของ ต่างๆ, ลักษณนามว่า ใบ, ลูก.
ว. อาการที่บ่นปอดแปด, อาการที่บ่นร่าไร.
ว. เหลอ (ใช้แก่หน้า) เช่น ก็หยุดยั้งนั่งหน้ากระป๋อหลอ.(มณีพิชัย).
ว. กระบั้วกระเบี้ย, กะปลกกะเปลี้ย, ไม่คล่องแคล่ว, ไม่แข็งแรง.
ใช้เข้าคู่กับคํา กระปม เป็น กระปมกระปำ.
ว. เป็นปุ่มป่ำ เช่น บนเขากระป่ำ. (ม. คําหลวง กุมาร),มักใช้เข้าคู่กับคํา กระปุ่ม เป็น กระปุ่มกระป่ำ.