กระแบ่ หมายถึง (โบ) น. กระบิ, ชิ้น, ส่วน, เช่น เราจะให้บั่นให้แล่ ทุกกระแบ่จงหนําใจ. (ลอ), ทุกกระแบ่เนื้อเห็นเปล่าเลย. (ม. คําหลวงกุมาร), กระแบะ ก็ว่า.
น. ต้นตะแบก เช่น หูกวางพรรค์กระแบก. (ม. คําหลวง จุลพน),ตระแบก ก็ว่า.
ก. แตกเป็นไรงา เช่น พลุกกระแบกงาแต่ต้นจนปลาย.(ตําราช้างคําโคลง).
น. แผ่น, ชิ้น, ส่วน, กระแบ่ ก็ว่า.
น. ขนาดเท่าฝ่ามือ.
ก. ตระโบม, โลมเล้า, กอด, เช่น ยักษ์ผยองโพยมแลกระโบมถนอมพนิดไคล. (สรรพสิทธิ์).
(ถิ่น-อีสาน) น. ภาชนะชนิดหนึ่ง ทำด้วยไม้ขุดรูปวงกลมมีขอบ ด้ามสั้น สำหรับสงข้าวเหนียวที่นึ่งสุกใหม่ ๆ หรือคนข้าวเหนียวนึ่งให้ลดความร้อนก่อนนำไปใส่ในกล่องข้าวหรือใช้เป็นภาชนะรองถ้วยชามอย่างสำรับ, กระบม ก็เรียก.
ว. ปุ่มป่ำ, ปมเปา, เป็นปมเป็นก้อน.